İnişli çıkışlıda olsa ve bazen zor olsada bu heyecan verici hayat yolculuğunu seviyorum. Zaman keskin bir bıçak gibi ve akıp geçiyor.Şimdiye kadar kaybettiklerimizinde hiç önemi yok çünkü an bugün. Ne dün ne de yarın.Şuanın kıymetini kaybettiğimizde anlamamak için anı yakala! Sevgiler.

 Sahi neredeyiz? 

Nereye gidiyoruz?

Kiminleyiz?

Kimiz?

Kim olacağız?

Hayat yolculuğunda yaşayacağımız ve yaşadığımız anlar...Çok düşünüyorum ama bazen bulamıyorum.Sadece ilerliyorum.Geriye dönmüyorum.Atlatamadığım her sınavın yeniden karşıma çıktığını farkettim.Sahi tam puan almak için mi bu tekerrürler hayat sınavından?

Zor anların verdiği olgunlaşma ve bittiğinde verdiği huzuru düşünüyorum.Yolumda bana eşlik eden güzel insanlar var.Yenilerininde olacağını her zaman umut ediyorum.Zira hiç yalnız kalmadım lakin hissettim.

Yalnızlık denen olgunun aslında Yaratanı bulmak olduğunu gördüm.Kimsenin kimseyi özünde gerçekten anlamadığını ve anlamayacağını deneyimledim.

Bir yoldayım uzun mu kısa mı olacak hiç bilmiyorum.Ama seviyorum.Ağlamayıda gülmeyide yaşayabildiğim için...Hissedebildiğim için çok mutluyum.İstikrarsız olan şeylerde ki bu olumsuz bir durum olmasına rağmen sonunda hep güzelliklere iletildim.

Keşfedilmeyi ve deneyimlemeyi bekleyen çok şey var.Bir şeyde takılı kalmak nasılda bir ayak bağı böyle... 

Hiçbir yere ait hissetmiyorum çünkü lokasyon ait hissedilecek bir şey değildir diye düşünüyorum.Yoksa hareket alamazdım.

Dünya çok küçük ama biz daha da küçüğüz o yüzden keşfedecek çok şey var.

Çok şükür ki pergelimin sabit kısmını nereye koyacağımı biliyorum.Diğer kısımda ise her yeri tavaf edebilirim.

Özgürlük bence tam olarak bu.Korktuğumda sığınağım var biliyorum.Bu yüzden korkusuzluğum.Güvendiğim kudret her şeyden üstün ve biricik ve beni bana rağmen seviyor.

Yolun sonunda kalacak olduğum...İyi ki var.